VLUCHT NAAR HET ONGERIJMDE
GEDICHTEN
UIT
EEN
LANG
LEVEN
1968 - 2020
GEWOON LEKKER DOOR ELKAAR
001: KWAAD OF KWIJT
002: (r)APPORT(AGE)!
003: LUCIDE
004: ORDINARY LOVESONG
005: ALEXANDRIJN, MUZE MIJN
006: GOUD
007: GRUNNEGS GEDICHIE, LUTJE WICHIE
008: ZOUTE VLOEK
009: ALS IK KLAAR BEN
010: PERPETUUM MOBILE
011: ART OF CREATION/CREATION OF ART
012: WIEKEN VAN MONDRIAAN
013: OUDERDOM
014: VOORUITGANG
015: BAROK CAFE
016: LANGS EINDELOZE WEG
017: DE POËZIE BERGT…
018: NOORDPOLDERZIJL
019: TOEVALLIGE ONTMOETING
020: FUTURA MORT
021: DE LIEGENDE ZON
022: VERZETTEN ZAL IK ME
023: GEDICHT VOOR LUKKIEN
024: NOORDZEE
025: IK BEN HET DIE RECHT
026: VIJF VERSVOETEN
027: HEIMWEE
028: EXISTENTIE
029: STAD ZONDER RIJMWOORD
030: GEDICHT VOOR OOG-IN-OOG
031: OUD NEDERLANDS STAFRIJM
032: TROCHAEISCHE HERINNERING
033: IK WEET NOG NIX
034: LOF DER ONWIL
035: ODE AAN NANCY
036: HELLE HEMEL
037: TELEFONISCH MISVERSTAND
038: ODE AAN DE DICHTKUNST
039: MOMENT OF IN-BETWEEN
040: A PLACE REVISITED
041: VOOR HAAR DE WAARHEID
042: EEN WAARHEID (de zoon van Toon)
043: NIET MOGENDE GEZEGD ZIJN
044: ONWEER
045: VAN A NAAR B
046: REQUIEM
047: ROERMOND
048: PEINTURE PERCEPTUELLE
049: GEDRAGEN DECLAMATIE
050: MEMENTO MORI
051: TREDEN
052: NEVELS
053: SCHAAKSTUK VAN BABEL
054: NOLITE TIMERE
055: WACHTEN OP NU
056: MEMENTO MORI II
057: JODY
058: TO BE OR NOT TO BE..
059: GEHEIMSCHRIFT
060: GODENKLETSPRAAT
061: MOOI SCHILDERIJ
062: JARIG?
063: STALEN NEUZEN
064: GEVALLEN MAN
065: ANAFORE GRENZEN
066: NUTTELOOS
067: OCHTENDZON
068: SPINOZA’S GELIJK
069: KINDERSPEL
070: DOSTOJEVSKI’S ERFENIS
071: WOORDEN
072: LEUTERKOEK
073: TIJDDEEL
074: KAN DAT?
075: VOOR LC
000: ODE AAN P.C.HOOFT
000: RUÏNE (Zen-poëzie)
000: BRUISEND ALS EEN BEEK (sonnetten over liefde& dood)
000: HAIKU’S
001
KWAAD OF KWIJT
Zelfs als ik kwaad of kwijt
En hoog’lijk verontrust
Midden in de strijd
Je zie, wees dan bewust
Dat ik het liefste
Kwaad of kwijt
Maar liever toch
Juist heel dichtbij
Jouw onmin had gesust
Want nu ik kwaad of kwijt
In ‘t diepste van de strijd
Wijl ernstig ongerust
Zie dat jouw schoonheid
Onveranderd blijft bedenk ik
Ik wil jou niet kwijt maar tot in
Eeuwigheid gekust.
002
(R)Apport(age)!
In de ochtend, als ik met mijn hond
Een Goedemorgen wek van menig leven
Geboren door het waakbevel
Van wrede waarheid, opstaan nu!
Een wekker waakt, en ergens gaat
De telefoon, neem toch es op
Helaas, hij slaapt
Slaap lekker, sluimerwekker
Maar hond en ik
Zien opwaarts, stijve nek
Morgenvlucht van wolken meeuwen
Naar ebgebied en weten
Weinigen zagen dit!
003
LUCIDE of vlak voor het slapen
Kijk, vlak voor het slapen
En zinnen zich vertonen
Als zinnen moeten doven
Geblust met jou, door jou en jij
Tevreden slaapt, later
Kijk, vlak voor het waken
Als zinnen zich verpozen
Het dromen nog moet doven
Kijk
004
JUST AN ORDINAIRY LOVESONG
(the difference is, it’s for you)
Ik drink uit het glas waaruit jij hebt gedronken
Zit op de stoel nog warm van jouw lijf
Ervaar hoe je weg bent met belofte van weerzien
Besef dat ’k het liefst
De rest van mijn leven
Dicht in de buurt van je blijf
Nu dicht ik ‘t gedicht door jou verkregen
Eet hartstocht nog brandend, gevoel dat beklijft
Uitkijkend naar morgen. naar jou terugzien
Hoop dat je ‘t liefst
De rest van je leven
Dicht in de buurt bij mij blijft
Ik weet het, ik zou toch
Wijs moeten zijn
Emoties beheersend
Niets willen willen
Maar weet je, ik zou toch
Het liefst heel mijn leven
Naast jou willen staan,
Dicht bij jou willen zijn
Ik proef nog de zoen die jij mij hebt gekust
Voel onder mijn handen jouw soepele lijf
Zie in jouw ogen een blauw van belofte
En weet dat ik graag tijdloze uren
In jouw gezelschap verblijf
De rest van mijn jaren
Jouw timmerman, minnaar
Man, kok en bediende
Desnoods zelfs jouw slaaf wil zijn
005
ALEXANDRIJN, MUZE MIJN
Goedemorgen hartediefje, mooie Muze mijn
Verloren, toch weer opgedoken
Nu lig je naast mij, ogen licht geloken
Alexandrine, alexandrijn
Dag liefje, hartediefje, schoonste Muze mijn
Dag Muze, Muizenis, mooie Muze mijn
Mijn adem zal jouw lijf minzaam beroeren
Mijn kussen zullen jou vervoeren
Alexsandrine, alexsandrijn
Dag Muze, mooie Muze, mooie Muze mijn
006
GOUD
Ik hou van goud, ik hou van groen
Amber gevat in stralenbogen
In zonsopgang, in mooie kunst
In beelden van een fotograaf
Maar bovenal,
En dat vooral
Als ik onpeilbaar diep
Verzink in beider uwer ogen
007
GRUNNEGS GEDICHIE
Lutje wichie, mooi gezichie,
Loatgeboor'n kind van Zeus,
'k Wil altied wel bie die bliev'm,
Schitterende laidjes schriev'm,
k\Ken'k die altied tuut’n
Op dien mooie neus.
008
ZOUTE VLOEK
Terwijl de ouden ongeremd
Hun erger spuien
Hun kwalen blank en bloot
Op zee en havendijk
Uitvoerig banken
De vloed, eb, irritant getij
Voortdurend hen herinnert
Aan eeuwigheid waar zij
Geen deel aan hebben
Ziedaar de heimwee, ergernis
En zilt bejaarde tranen
009
KLAAR MET KIJKEN
Als ik klaar ben met kijken
Zal ik dan eindelijk gaan zien?
Is alles water, is alles lucht
Zijn leugens waarheid
Of is het al
Een en hetzelfde misschien?
010
PERPETUUM MOBILE
Langs wegen, water- asfalt- klinker- zand
En ongebaande paden
Zie ’k bijna altijd trotse bomen staan
Geen woord teveel, toch eigen taal
Die ik gebruik om u te duiden
Dat
Ook als ik er niet meer ben
Het leven altijd door zal gaan
011
ART OF CREATION/CREATION OF ART
Alleen uit niets kan iets ontstaan
Sta met leeg gemoed
Wees eenzaam en alleen
Met al die mensen om u heen
En schilder met uw hart en bloed
012
WIEKEN
De wieken van de tijd
Zijn tekens aan de wand
Geen kent zijn lot
Elk gaat zijn weg
Maar als u nu uw tijd verbeidt
Met wachten op wat komt
Zal alles wat u zeggen wou
Al eeuwen zijn verstomd
013
OUDERDOM
Hij kijkt de vlammen in 't gelaat
De rug gekromd, de benen stram
Door al het lopen zonder dat het hem iets baatte
Een lied, zijn vrouw staat in de keuken
Zij doet de vaat, het klinkt als alledag
Ze hoopt, haar man
Zal ooit een keer ontsnappen
Uit deze moede, moedeloze staat
Toch was het vroeger niet zo, kan zij heugen
Herinnert zich met glimlach dagen van weleer
Waarop hij haar beminde in de heide
Toen hij nog leefde, niet gegrepen door het vuur
Dat hem 't gelaat nu flakk'ren doet,
Laat keren in zichzelf,
Hij kan niet meer ontkomen
Aan deze zelfgewrochte leugen
Haar lied spreekt van de Heer, onwankelbaar vertrouwen
Hij hoort het met een wrange glimlach aan
Denkt het verleden, weet hoe hij Hem liet vallen
Staart opnieuw met dode ogen
In 't levend vuur dat hem ontbreekt
Beseft opeens met grote afschuw
Dat zij, die zingt vol godsbesef
Als enige om hem zal rouwen
014
VOORUITGANG
De wereld was nog groot, nog onbekend
Ik was een kind, dus na het vallen
Volgden snel de eerste schreden
Ik reisde, keek en leerde
Dat al wat in mij was naar buiten werd gezien
Toch bleef één beeld mij bij
Vanwaar je ook maar kwam, zuid, oost
Ach, noem maar welke windstreek ook
Steeds was daar het symbool van nestgeur
Vroege herinnering aan waar
Ik ooit geboren was
Een toren, grijs in 't noorderlicht
Nu klopt dat beeld niet meer
Een honderd meters hoog gebouw, zelfs vele
Zijn dominant gegrift in 't netvlies
Ach, 'k word oud
Net als die toren in dat nevelige licht
015
BAROK CAFE
Vredig links klinkt Bach barok
En dompelt mij in stil Arcadië
Gedachten mijm'ren langs de noten-lijnen
Der melodie
016
LANGS EINDELOZE WEG
Langs eindeloze weg
Zie ik van tijd tot tijd een teken
Een merk, boodschap uit verleden
Waarin de leugens waarheid leken
Nu 'k weet dat leugens zijn wat leugens zijn
De waarheid door de vele farizeeërs voetgetreden
Geen enk'le uitspraak of hij is al weer omstreden
Blijft mij het weten
017
DE POËZIE BERGT...
De poëzie bergt vele paden
Grillig als het schuim der brekers
Die als vanouds de kust bestormen
Zich wentelen voor zij de kust betreden
Ooit wou ik weten en 'k verraadde
Mijn jonge jeugd, werd bruut bedolven
Onder grote mensen waarden
Zoals het strand door woeste golven
En radeloos zocht ik naar dat wat weg was
In kleur en toon en woord, in beeld en daad
Al wat ik zag was grotere vervreemding
Terwijl ik schreef en sprak op maat:
Declameer uw ijdelheden, verwijder
Wat u toch al kwijt bent
De jeugd vervliegt als al die vroeg're jaren
Waarin u vreugde heeft gekend
Ik zocht het kind en vond de nestor
Ik zocht oorlog. het werd vrede
'k Vond dwaasheid waar ik zocht wat wijs was
Wat mij resteert is onbeholpen rede
018
NOORDPOLDERZIJL
Een recht stuk weg, einde kromming links
Verbleekt de zon met blikkerende schittering
Een boerderij gooit schaduw-zwarte vorm
Mijn land, voorbije regen, tegenlicht
De blik gericht op blauwgrijs, horizon
Ontwaar ik havik, jagend sloom, toch snel
Een dwarrelende leeuwerik, te laat voor lied
Het land, voorbije hartstocht, schemering
Daarna de dijk, fluorescerend maanfragment
En staren over water, urenloos
Laat ik gedachten reizen maken
Keer later weer terug naar 't land en tijdelijke hechting
019
TOEVALLIGE ONTMOETING
Ik denk haar een verleden, twee kinderen had zij
Het een geslaagd, het andere overlee'n
Haar man heeft haar mooi zwanger laten zijn
En is vertrokken, god weet waarheen
Dat is het beeld als ik de deur zie openen
En schuifelend met koffer een dame binnenkomt
Verleden chique, niets meer te veinzen
Een licht gesprek houdt op, verstomt
Zij zet zich aan een tafel, zuchtend,
Bestelt de toegeschoten ober dronken: “koffie graag”
Vraagt dan een vuurtje voor haar
Stamelend gedraaide sjekkie
Roert melk en suiker door haar koffie, traag
Spreekt ze tegen mij omdat ik naar haar kijk
En zij geen ander heeft
Om haar gemoed te ventileren
Zij tovert mij twee wonderschone kinderen
Een man op zoek naar wijde verre luchten
Dan is de koffie op, de sigaret gerookt
Voor 't naar haar luisteren bedankt ze een paar keer
Pakt weifelend haar koffer, kreunt naar buiten
Laat mij achter, 't hart doet zeer
De ober komt haar warboel op de tafel ruimen
Terwijl hij haar hoofdschuddend nakijkt: 't is wat, hè, meneer
020
FUTURA MORTE
Kijkend omhoog, de sterren tegemoet
Zie 'k wanden van gebouwen dreigend doemen
Mijn zicht op horizon beperkend
Als 'k walgend van mijn eigen arrogantie braken moet
O ja, ik weet wie al die huizen heeft gebouwd
Wie wegen aanlegt, kerncentrales lekken laat
De bom gegooid heeft, nee, keren zal niet baten
Voor mij, die nooit een ander heeft berouwd
Misschien dat ogen, mijn
Ooit nog de waarheid zullen schouwen
En 's levens een'ge reden zien, een mantel
Met botten en een schedel, bleek en koud
021
DE LIEGENDE ZON
Terwijl ik keek
De schuivende zon achter
Bloedeloze gevel
Werd plotseling helder
Alsof een harde wind een mist weg stormt
Wie eigenlijk bewoog
En 'k greep mij vast aan
Zekerheden terwijl ik keek
De schuivende zon
Achter bloedeloze gevel
Schijnbaar steen
Schijnbaar licht
Schijnbaar leven
022
VERZET of ODE AAN FOUCAULT
Verzetten zal ik mij
Tegen allen die de schoonheid treden
Die ochtend- avondstond vervelen
Met achteloze rede
Verzetten zal ik mij
Mij weren zal ik me
Tegen alles wat mij troebelt
Mijn inzicht in de waarheid schaadt
Door domme dialogen
Mij weren zal ik me
Wie kent de moed van allen die
De schoonheid dienen
Wie kent die moed om 't hoofd te bieden
Aan vleesgeworden paradox
Die vormloos waarheid worden zal
Wie kent die moed
Ik ken die moed
023
GEDICHT VOOR LUKKIEN (dec. 92)
Wie zal de weg zijn richting geven
Wie zal dit doen
Zal er de route onvergank'lijk zijn
Wie zal de weg zijn waarde geven
Is er iemand die dit weet
Wie zal de bloem haar schoonheid geven
Wie zal haar zien
Zullen haar kleuren onvergank'lijk zijn
Is er iemand die dit ziet
Wie zal het leven inhoud geven
Is er iemand
Is er iemand die dit weet
024
NOORDZEE
Een fiets, ik fiets
Door grijsheid, grauwe panden
Over blikkerende straten
Met in mijn hart een vaag idee
Iets is er gaande
Ik bocht mijn rijwiel
Om de kerk een windvlaag
Niet verwacht, daar meestal daar
Het windje in de rug
En dan opeens besef
Een geur, een in het weten
Weergaloos herinnering
Zilt ontvangen neusgaten
025
IK BEN HET DIE RECHT
Ik ben het, ik zeg ze, de verzen van gist”ren
Wat zou het, ik doe toch wat ik wezenlijk wil
En zijn er geen schouwers, geen hoorders meer over
Dan roep ik mijn lied”ren tegen het lover
Het luistert, het zwijgt en ik hoor het slechts knisp'ren
Als 't vuur van de helpoort het branden wil
Maar is er nog iemand die hoorder wil spelen
Dan speel ik de lied'ren terug naar zijn oor
En kan hij, of wil hij de waarheid niet velen
Of breekt er tumult los uit duizenden kelen
Dan moet ik, dan wil ik de schoonheid niet delen
Dan sneuv'len mijn zangen, dan gaan ze teloor;
Zo sneuvelen verzen en gaan dus teloor
026
VIJF VERSVOETEN
In memoriam, de Geste
Was er ooit een schoner, eed'ler streven
Van een man die zoveel jaren telde
Dat hij leunend, zuchtend onder kennis
Toch zijn berg beklom
Toch zijn leven inhoud durfde geven
Waar is dan dat schoner, eed'ler streven
Is 't gestorven onder groter' geldingsdrang
Zijn wij niet in staat meer om te geven
Zonder super-a-sociale dwang
Zonder dat het altijd moet
Eenieder gaat zijn eigen harteloze gang
Ondanks wat mij steeds het meest verwondert;
De beloning is zo onuitspreek'lijk zoet
027
HEIMWEE
Stil staat de maan de hemel ongekleurd
Twee mensen spelen met elkaar
Wat is er toch gebeurd dat ik van deze schone zaken
Niet écht heel vrolijk word
Ik stem mijn stem gebarsten door de tijd
En speel het lied der heimwee
028
EXISTENTIE
Ik heb mezelf daarnet een bult bespaard;
Ik ging ter poepen
Zag verscholen
In één der duist”re hoeken
Een vrouwtjesmug
Zij zat daar of zij dacht:
Ik kom mijn tijd wel door
Langgepoot en kortbehaard
En zal niet eerder zuigen
Bloed of andere lekkernijen
Totdat de een of andere man
Met mij in 't voorjaar heeft gepaard.
Maar nu ik weet
Sla ik, nog voor zij heeft gebaard
Ach, ik heb mezelf een bult bespaard
029
STAD zonder RIJMWOORD
Ingezonden voor Pennestreken, september 1994
Mijn stad, uw armen zijn de groene weiden
De sloten uw aad'ren voor het nuchter bloed
De westenwind uw machtige gebaren
O stad, o stad waarin ik kan verpozen
Het centrum van een rechte spraak
Daar waar geen leugen wordt geduld
Mijn lief, mijn lief, ooit dacht ik dat een ander einder
't Geluk mij brengen zou en ik ging te reizen
Vond delicate schatten van de aarde
En het besef, er is geen groter goed
Dan schoonheid door een mens gewrocht
Maar toch ontbrak mij iets
Mijn lief, mijn thuis, blauw-grijze horizon
Mijn luchten en mijn lage landen
Hoe heb ik ooit gedacht het elders te gaan zoeken
Dan waar 'k geboren ben, mijn stad
030
GEDICHT VOOR OOG-IN-OOG
opdracht voor een fotoclub in Beijum, Groningen
Ik draaide, zocht de oorzaak voor dit wenden
Ontwaarde schaduw in een spiegelende plas
Aanblikkend mij alsof ik zelf niet was
Zij stond daar zwijgend, toch was er geluid
Was het mijn hart dat antwoord gaf
Op vragen die ik nimmer stellen durfde
En rusteloos begon mijn zoektocht
Naar 't land van vrede, liefde
En wist, Arcadië geheten
031
OUD NEDERLANDS STAFRIJM
(MET MODERNE AANPAK. dat wel!)
Veelal vruchteloos is 't pogen
Veelal
franjeloos het doel
Zonder leed geen mededogen
Veelal vervelend het gevoel
Vaak vertwijfeld in 't gedogen
Zeg 'k wat ik veelal veins of voel
Zonder vreugd geen
ziel bewogen
Vaker echter hou 'k mijn smoel
032
TROCHAEISCHE HERINNERING
Aan een knaapje, zwoel gekapstokt
Hangt een jurkje in mijn kast
Maar als ik de deur weer los doe
En mijn ogen dan niet toe doe
Dan is Leiden weer in last
Oh, dat jurkje dat jij aan had
Toen ik jou mijn liefd' beleed
Als ik nu mijn hart weer los doe
En mijn ogen even toe doe
ZIe ik jou, met lust bekleed
Ach, dat jurkje dat jij uit had
Hangt nu verkreukeld in mijn kast
033
IK WEET NOG NIX
het gras is groen / een boom staat hoog / een huis is vaak van steen / een boterbloem is geel en niet veel groter dan een madeliefje / er klaagt een geit, mekkert om het hoekje van de schuur / iets knarst, dat is de waterput / de poezen slapen in 't kozijn / de zon staat stralend aan de hemel als een uit zijn as verrezen phoenix / de hond blaft / kat miauwt en nog steeds weet ik nix
034
LOF DER ONWIL
'k Ben niet geboren om te leven
'k Ben niet geboren voor een ander
Ik zal niet leven, eind'lijk sterven
Om, volgens gelovigen,
Het hemelrijk te erven
'k Ben niet geboren om te loven
Voor liefde is geen plaats in mij
Ik zal niet leven om te geven
Om, volgens anderen,
Nogmaals leven te beleven
'k Ben niet geboren, ben ik wel geboren
Is mijn moeder wel de draagster van deez' vrucht
Zal mijn leven, 't zijn waaronder ik nu zucht
Wel eindigen in vredig sterven
'k Ben niet geboren om te leven
Dus laat ik niet uw vreugd bederven
Laat mij dan niet de wanklank van vanavond zijn
Laat mij dan niet mijn verzen lezen,
Nee, laat mij maar uw goden vrezen
En ze verzuipen in liters bier en wijn
Geef mij vergetelheid, laat mij niet bedenken
Dat al wat in mij is ook uit mij is
Al wat ik zie, brutaal aanwezig, soms ook ongewis
Mij nooit de veiligheid van zekerheid kan schenken
Nee, laat mij vieren, met u feesten
Tot schuim en dronkenschap mij op de lippen staan
Mijn waanzin lallend nergens op zal slaan
Mij voelen laat, ik ben beest onder de beesten
035
ODE AAN NANCY
Er was een middag, er was zon
En in die zon, daar danste zij
Er was een stoel en benen kruislings
Schonk hij haar Afrikaans drie-over-twee
Totdat zij niet meer dansen kon
Er was een nacht, dagheld're maan
En in die maan keek zij naar mij
Er was een bed en liefde kruislings
Schonk zij hem wat zij schenken kon
Totdat ik niet meer denken hoefde
Er was middag, er was zon
036
HELLE HEMEL
Vier voeten paarsgewijs in 't rulle zand
Zij praatte honderduit over het toeval
Of 't wel of misschien niet bestond
En had geen flauw idee waarin zij was beland
Vier voeten paarsgewijs door 't witte zand
Hij staarde over 't water, voelde eenzaamheid
Genoot wel van 't feit dat hij bestond
Maar had geen flauw benul, greep toen haar hand
En zij verstomde woordeloos, ontdaan
En stil vergleed de tijd voor deze twee
Zij plukten later bessen, bloemen, zelfs de dag
Totdat het tijd werd om naar huis te gaan
Vier schoenen vuil door 't natte zand
En even was de hemel open voor hen bei
Zo hel, zo ongekleurd, zo niets van alles
Vier voeten paarsgewijs door 't rulle zand
037
TELEFONISCH MISVERSTAND
Dag, liefste, mij, ik wou gewoon je stem eens horen
Hallo...., zeg, moet je horen,
'k heb nu niet zoveel tijd voor jou
Dat geeft niet lief, als je maar weet, da'k heel veel van je hou
Want weet je, met jou in mijn leven. is 't niet meer als tevoren
Ik wil niet meer als vroeger, 'k wil jou alleen bekoren
'k Was nog maar nauw'lijks toe aan liefde & aan trouw
Want 'k vind het leven heerlijk, met jou
als lieve vrouw
Ik krijg de vage indruk, dat je me niet wil horen
Natuurlijk hoor ik jou, ik kan je zelfs verstaan
Als
je me goed begrijpt, wil dan eens naar me luisteren
Ik luister, schat, ik hoor je goddelijke stem
Zo kan het echt niet langer, je dwingt me aardig klem
'k Zal mooie dingen in
je liefelijke oortjes fluisteren
Nu is 't genoeg, 'k gooi nu je spullen uit het raam.
038
ODE AAN DE DICHTKUNST
't Verscheiden van het licht
Belast mij enkel duist're paden
Waarop mijn voeten, zinnen, lusten, daden
Hun nutteloze leven leiden
Rest mij de schoonheid van 't gedicht
Daar ogen, mijn, de duisternis ontwaren
Als duivel zelf zijn mij die gaven toebedeeld
Als god zie ik, de mensheid speelt
Daar zij de hemel, hel ontkent
Rest mij mijn lezers, weinig slechts, te sarren
Met valse grijns op 't aangezicht
Rest mij de schoonheid van het lelijke gedicht
039
MOMENT OF IN-BETWEEN
Tussen daad, gedachte
Zit een duivel stil
Te wachten om
Genaad'loos toe te slaan
Op 't moment onzekerheid;
Schermt met woorden
Achterdocht en zekerheid en spijt
Opdat ik niet meer durf te gaan
Niets in de toekomst kan verwachten
an dat tussen daad, gedachte
Elke keer die duivel zit te wachten
Om genaad'loos toe te slaan
040
A PLACE REVISITED
Aan d'einder staan wat heuvels
Grijs-blauw gekoppeld aan een hemel
Ik weet een stad daar
En dichterbij, meander van een oude vliet
Wat duidelijker, de wilgen die haar zomen
Een duif schiet vleugel-klapp'rend weg
Van hier,. de plek waar ik nu sta
Getooid met vreugdevol' herinnering
Aan jou, hoe wij hier samen keken
Naar onze toekomst, liefde in het koren
Stad in de heuvels
Hemel op Aarde
041
VOOR HAAR DE WAARHEID
Glas-blauwe suikerpot, rook-glazen Shell-mok
De lepel met sporen van dagenlang thee
Het vuilwitte tafelblad, bierviltje van gist'ren
‘t Adres van een meisje, ontmoet in 't café
Hij was aan het zwerven, kwam toevallig haar tegen
Het klikte , zo dacht hij, en bood haar een glas
En zijn gezelschap, zij knikte instemmend;
Hij wist een cafeetje waar 't gezelliger was
Dus fietsten zij samen door stad en door regen
Naar 't volgende kroegje en dronken wat bier
En praatten en proostten, ze lachten veel samen
Tot 't sluitingstijd was, zo tegen half vier
Toen deelde ze mee dat een vriendje haar wachtte
En of hij nu boos was, hij schudde van nee
Maar betaalde de drankjes, nam zelfs geen afscheid
Ging terug naar zijn flatje en keek daar T.V.
042
DE ZOON VAN TOON
Een vriend van mij
Verried mij deze morgen
Toch was het niet
Het laagste, mij ooit aangedaan
Gaf mij de sleutel
Hij was gaan rijden (zei hij)
Omdat rijden prettig was
Zijn zoontje bij hem
Zag de zon ter kimme gaan
Zo rood ovaal, zei onbevangen
Kijk pap, de zon leunt op het gras
04
NIET MOGENDE GEZEGD ZIJN
Maak uw verbeelding autonoom
Zij zal ter plekke onbeheersbaar zijn
En uit zijn jasje en uw geest in
Mateloze rampspoed groeien
Maar halt... ho! Op mijn pad terstond gekeerd
Ik zal u met mijn wartaal niet vermoeien
Zoals de één de donder op de schenen tolereert
Een ander in een herfstzon stil geniet
Van wat gebeurt en wat soms niet
De dominee zijn weekpreek masturbeert
O, dol is hij op spuwend woordenstroom
Bevruchtend wat hij heeft verkracht
Zijn religieuze wellust schuilt fascistoïde macht
Een mens is niet krankzinnig als u ziet wat ik bedoel
Verbale onzin is wijsheid in evenknie's oren
Genot is de zonde na kunst pas geboren
Esthetisch verleden, ethiek het gevoel.
044
ONWEER
Verderfelijk weerlicht, geboren op kansel
Geeft vrucht geen bestaansrecht
't Gevoel enkel schuld
Macht die misbruikt wordt
Perkt andermans vrijheid
Wijsheid is pauze, zien is geduld.
045
VAN A NAAR B
Mijn reis van pre-nataal naar post-bejaard
Schenkt dagelijks nog vele kansen
Om met de bruid of bruidegom te dansen
Zo wordt mijn levenslust verklaard
046
REQUIEM
Sommige dingen gaan vanzelf, sommige wel
Wakker als licht, slaap als je moe
Trek als je maag leeg, mooi als je blij
Sommige dingen gaan vanzelf
Sommige dingen gaan vanzelf, sommige wel
Ril als je koud, zweet als je warm
Rood als je brand, snee in je hand
Als je snijdt tijdens kook, als vanzelf
Traan als je weg, sneu als je jarig
Sommige tranen gaan vanzelf
Leeg als je ligt, ademloos
Sommige dingen gaan vanzelf, sommige wel
047
ROERMOND
Ik kan de schoonheid zingen van platanen
Hoe zij, geworteld op een Roermonds plein
Omringd door blik en stoel en tafel
Schijnbaar gelukkig zijn
Hun stam, in tinten afgebladderd
Lijkt moeiteloos de zware bladerkroon te dragen
Een zuidelijke hemel standvastig
In klassieke stijl te schragen
Maar ware ik plataan
En ‘k zou toch beweging kennen
Dan zou ik stapvoets mij terug gaan trekken
Tot aan een plek waar geen stoeltjes, tafels
Of nutteloze kathedralen staan
048
PEINTURE PERCEPTUELLE
Terend op herinneringen
Vullen blankgewitte vlaktes zich
Met beelden uit vervlogen tijden
Om geduldig vorm te geven
Aan filosofisch lijden
Hoe verder het doel
Hoe korter de weg
Gehaast het koninklijke schrijden
Door witgebleekte vlaktes
Manifesterend, met onverbloemd
De tekenen van traag verscheiden
049
GEDRAGEN DECLAMATIE
Volk, verlos U van de leugen
Volk, ontsnap aan religieus gebod
Wie zich bevrijdt - dat zal hem heugen -
Kent eindelijk de waarheid over god
En al zijn vunzige trawanten
Verzonnen in een middeleeuwse hel.
Waarin het vrije denken ton-gespijkerd,
Verkracht, verbrand, gevierendeeld
Voor „De Grote Liefde Gods“ moest wijken
Mens, bevrijd U van uw zelfgekozen lot.
050
MOMENTO MORI
Beschouw uw dood als lustig leven,
Uw trotse daden als profaan
Uw leugens als een nobel streven
Om beter met de waarheid om te gaan
Want weet, u hebt
Geen tijd omdat er tijd verstrijkt
Terwijl er klokken zijn gaan slaan
U hebt gewoon geen tijd.
051
TREDEN
Hoe wij gezamenlijk
De trappen van ‘t bordes
Afdaalden en
Onze stappen foutloos
In eenander pasten
Hoe ‘k in jouw
Richting keek en
Trots mezelf vertelde
Dat ik jou had
Dat ik jou had en niet
Verdiende maar toch
Dat ik jou had terwijl
De treden van ‘t bordes
Ons beider voeten
Naadloos
Naast elkander pasten
Ons dwingend
Begeleidend
En ik jou had
Of had jij, had jij
Mij
052
NEVELS
Zoals die keer dat ik wou weten
En niemand zei me hoe het zat
Zoals die keer met al die vragen
Niemand die het antwoord had
Zoals met al die foute bloemen
Niemand die me ‘t waarom zei
En ook die zoenen op het zandpad
Maar het vervolg was er niet bij
Domweg omdat ik niet wist
Omdat niemand het me zei
Dat kansen vluchten in een vage mist
Verdwijnen in een verre tijd
Als ze niet gevangen worden
Aldus worden ze gewist
053
SCHAAKSTUK VAN BABEL
Laten we de wereld bevrijden van de goden
Bevrijden van hun zware lasten
Die ons dicteren ons regeren
Ons beloftes doen van nooit meer sterven
Zoals hun eigen leugens een niet bestaande
Eeuwigheid beërven
Laten we de wereld
Bevrijden van onszelf
054
NOLITE TIMERE
Uitgeschilderd, uitgeademd,
Uitgevreeën, uitgeschreven...
Laatste loodjes zijn te zwaar
Droegen ze wat lichter kwam
Er nooit een eind
Aan dit verrotte, mooie leven.
Doodgaan
immers is nog nooit
Door die vertrekt, beschreven.
‘t Gewicht van heengaan
Rust bij hen die node blijven
Leven wil te graag beklijven
Sterven echter duurt slechts even.
055
WACHTEN OP NU
... nog steeds herfst het hevig
En bloemen, spinnen, paddestoelen
Verheugd gespot, vereeuwigd
Voor de jongste dag
Of op z’n minst tot volgend voorjaar
Nu het zo hevig herfst.
Want nu het hevig herfst
Zegt bloem en spin en paddestoel
Dat ik moet wachten
Tot de jongste dag
Of op z’n minst
Tot het zo hevig herfst.
056
MEMENTO MORI II
Een vriend schreef: doodgaan doe je niet
Slechts wie jou liefheeft, sterft
Dacht ik, stervend aan je bed
Waar jij je laatste adem liet
En toen jij was ontsnapt
Moest ik het leven laten
Aan redeloze ademtocht
Nee, doodgaan doe je niet
Als wie jij liefhebt, sterft.
057
JODY
Ze schreef:
Dit boek is voor het oude licht,
Gaf vergezicht op dat wat zag,
Wat stroomt en was
In foto, woord en kwetsbaarheid.
En kwijt zijn, anders dan
Onnoemelijk verlies bij haar afwezigheid
058
TO BE OR NOT TO BE...
De enige verplichting van het leven Is
zichzelf in betekenis om te zetten
In welke vorm dan ook, door middel
van welk voertuig dan ook
Dat is haar enige doel.
Zelf heeft ze geen betekenis
Maar is ze een staat van zijn.
059
GEHEIMSCHRIFT
Terwijl de imbecielen rijmels schrijven in
Hun zelfgewrochte hel, het voorgeborchte haar
Geheimen prijsgeeft, moet waarheid, hoe vermetel
Ook gesteld, verborgen blijven, ja, die wel
Te groot is heden kruisgevecht, te zwaard hun messen,
Te scherp hun waarden, hoe hopeloos de overwinning.
Schijnbaar zijn de plussen min, de linksen rechts
De ondersteboven ook!
060
GODENKLETSPRAAT
Laten we de wereld kond doen over goden
Hoe zij, geboren in een zwarte nacht
Uit diepgaand zelfbesef van dood en lijden
Ons met een liegverhaal verblijdden
Over levenden
en doden.
Hoe zij de twijfel keerden
Naar blindelings vertrouwen,
De wanhoop kantelden in hoop,
‘t Besef van droefenis tot vreugde
En duisternis betoverden
naar ochtendgloren.
Hoe wij dat alles zelf niet konden,
Manco wetend, staande naast de groeve
Van hen die ons ontvallen waren,
Daar uren, splinters van herinnering
Nooit meer terug worden gevonden.
061
MOOI SCHILDERIJ
Zich niet bewust van hek en hemel
Van prikkeldraad en hond en boer
Sjokt heel de domme-koeien-kudde
Willoos het slachthuis tegemoet.
Kijk, Anna twee, die hoeft niet mee
Die mag onder de immergeile stier
Een mooie rol als kalfsvleesproducent
Is weggelegd voor ‘t stomme dier.
En Klaartje zes, bejaarde koe
Doet steeds een zieke rare sprong
Zich niet bewust van boeren-politiek
Of sloten waarin ouwe koeien horen.
Nee, gelovend in hun O-L-B
Wiens hond SS’er is op weide
Wrekende gerechtigheid voor wie zijn best doet
Voor de Heil’ge aardse Leider,
Sjokken zij, gewoon omdat ‘t zo hoort
Hun onverbiddelijke toekomst tegemoet.
Geen klacht, geen enkel rund heeft moed
En wie die wel heeft, wordt toch niet gehoord.
Onlangs gezien, mooi schilderij
Met weide, hek en vee
In stralende zonsondergang
Met achter hen de boer, én hond
En ieder lijkt tevree.
062
JARIG?
Ik zoek het lied voor nieuwe mei
Een and’re mij, in oude mei
Een mij die zal gehoord
Geen wanklank, eermaal moord
Geen klater laterom geluisterd
Verguld gezocht, sonant en consonant
Voor nieuwe, onvolprezen mij in mei
063
STALEN NEUZEN
Op perkamenten schoenen
Sluipen poëten door uw stalen werk’lijkheid
Slaan gaten in uw waan
Wanen gaten in noodzaak’lijkheid
Door u en medemens verwonderd
En daarom leest u niet, nee, daarom leest u niet
064
GEVALLEN MAN
Niet dat het toch iets uitmaakt
Niet dat het er toe doet
Niet dat verwijdering
Van wat je liefhebt altijd bloedt.
Niet dat ik niet
Niet dat ik moet
Wel dat het kraakt
En kniegevallend,
Struik’lend,
Stromp’lend verder moet
Wetend dat het wel
Voelend dat het niet
Aan een essentie heeft geraakt
065
ANAFORE GRENZEN
Grenzen, zeggen ze, zijn gevormd uit feodale zwaarden
Gevolgd door, zeggen ze, noodlottige geweren
Teneinde, zeggen ze, de vijand welgemoed te weren
En alle rampspoed, zeggen ze, noodzaak’lerwijs te keren.
Toch is dat, zeg ik nu, niet waar wat ze beweren
Dus richten ze op mij, zeg ik, al die geweren
Proberen ze, dat zeg ik, mij die les te leren
Ontdaan van, zeg ik, menselijke waarden
066
NUTTELOOS
Het heeft geen zin me straks te zoeken
Vandaag vindt U me ook al niet
Het heeft geen zin me te gaan zoeken
Mij missen doet U ook al niet
Zelfs als U denkt dat wel te doen
Mij vinden doet U niet.
Wel staat mijn naam, door ijdelheid
Onder gedichten zonder tal
In geschriften, zelfs
Een enkel schildersdoek
En zelfs, zelfs als de auteur
Van een schijnbaar nuttig boek
Maar vinden doet u niets.
067
OCHTENDZON
Een ochtendzon laat wolken blozen
Zet dorstg loof in vlam
Toont rozerode meisjes rozen
Alsof een ongewisse toekomst nu al kwam
Toch komt die niet, na al het morgenrood
Blakert dagzon hellevuur
Voorspelt een wrede, hete dood
In het finale uur.
068
SPINOZA’S GELIJK
't verscheiden van het licht
belast mij enkel duist're paden
waarop mijn voeten, zinnen, lusten, daden
hun nutteloze leven leiden
rest mij de schoonheid van 't gedicht
daar ogen, mijn, de duisternis ontwaren
als duivel zelf zijn mij die gaven toebedeeld
al god zie ik, de mensheid speelt
daar zij de hemel, hel ontkent
rest mij mijn lezers, weinig slechts, te sarren
met valse grijns op 't aangezicht
rest mij de schoonheid van het lelijke gedicht
069
KINDERSPEL
De golfslag van de wind
rukt zichtbaarheid uit wimpels
& vanen, vlaggen spreken het verhaal
dat altijd was en nooit gezien
behalve door
de ogen van een kind
De windkracht van de zee
spoelt zichtbaarheid langs lome dijken
basalt steunt het verhaal dat altijd was
totdat door ogen van volwassenheid
het sprookje van het kind
voor grotemensen-daad moet wijken
070
DOSTOJEVSKI‘S ERFENIS
Binnen verklaarde grenzen is schuld een douanier
en ongeduld een rem op stralend uitzicht
dus sterf, beambte in mij, laat geweten
niet hinder zijn voor blik op verre verten.
Want grenzen zijn een feodaal metier
en wreedheid is het loon voor anarchie
Verdwijn, verleden, laat het heden
uitzicht zijn op heuvelland Arcadië.
071
WOORDEN
Mijn dagen rijgen zich aaneen
verdwijnen horizonsgewijs
naar onbekende oorden
daar worden zij gebruikt
door anderen
Voor anderen:
geef me mijn tijd terug
de uren gaan te snel
voor onbekende woorden
die nooit worden herbruikt
door mij
maar wel door anderen.
Dus hang die woorden in de lucht
waar zij voor eeuwig blijven
ter ere, hen die opwaarts kijken
zo winnen mijn woorden
van mijn tijd
want zo moet kunst beklijven
072
LEUTERKOEK
Waar waarheid is verdronken
in zeer beschaafde leuterkoek
Waar zaken, uitgesproken zaken
verdwijnen om onuitgesproken hoek
Die hoek, waar niet zo brave jongens
hun expliciete tijd verdoen
met boeten voor hun vrijheid
Gerechtigheid is blijkbaar zoek
073
TIJDDEEL
Twee reigers wiekten zwaar in tegenwind
Op zoek naar verre ongeziene horizon
'k wenste dat ik met hen vliegen kon
Sterkvleug'lend zwoegen, eensgezind
Boden zij hoofd aan westenwind
Zwart-zilveren flits in winterbleke zon
Die steels door oude wolken breken kon
Dit alles ooit gezien door ogen van een kind
Nu droom ik weer een einder, helle euforie
Fluisterzwiepend' zwaanfalanx door helle hemelbaan
Ik kijk niet, nee, ik luister, ik hoor niet maar ik zie
Laat oude waarheid tot overdracht'lijkheid vergaan
Symboolvermogen, tijdelijke eeuwigheid
Schoonheid door mij ontsloten in splinter van de tijd
074
KAN DAT?
Het was een natte nacht,
met donderend geweld
sluimerde de tijd
ten einde raad
kroop onverwijld mijn
hersens in;
plots dacht ik:
‘t sluimert niet en
helemaal al niet
met onbeheerste kracht,
wat niet bestaat
dat kan toch niet...
dat kan.
075
VOOR LC
Ik ken het land waarin gij leeft
Bekend is mij de droogte van woestijnen
Waar literaire wolken snel verdwijnen
Verdampt in menig misverstand
Ik ken dat land
Gescheiden door een vliet
Smal als de route van een dier
Dat vluchtend voor de mensendaad
Zichzelf schuw laat verdwijnen
Ik ken die vliet, diezelfde vliet
Waarin de dochters van veel groter goden,
Najade’s, schoon van lijf en leden
Alleen aan hen zich tonen die geloven
Zo toont ook waarheid zich in beeld
En inhoud van de vrije mensengeest
In neerslag van eenieder die in onredelijke
Knechting geen redelijke rede vindt
Ik ken het land wat gij wanhopig deelt
Toch:
niet is die droom realiteit
En mede niet een reden van des waarheids zijn
Alsook het land niet waar hij is ontsproten
Maar waar de woestenij, door mij voor u ontsloten
Zich in haar schoonheid toont
Daar ligt de wrede werk’lijkheid
ODE AAN P.C.HOOFT
I
waar vroegertijds de liefde werd bezongen
wordt hedendaags de
zaak luchthartig afgedaan
verdien jij wel genoeg, heb jij een goede baan
uitsluitend redenen door ratio bedongen
werd in vroeger eeuwen de hartstocht afgedwongen
door romantiek en zinlijkheid,
welaan
-nu drupt dramatisch een treur'ge, trieste traan-
zoals de ouden pijpten, zo zingen niet hun jongen
O, rijkdom van voorbije, ouderwetsche tijden
laat dichters van vandaag zaak'lijkheid
vermijden
laat hen weer spreken in overdrachtelijke taal
laat hen weer zwaar-bombastisch schrijven
over hun Venus, hoe die voor eeuwig kon beklijven
zoals de wielewaal, de mus en nachtegaal
II
zoals de wielewaal, de mus en nachtegaal
heeft
ook de liefde geen bestaansrecht zonder leven
en vice versa , maar da's mij om het even
als ik verzucht: “dat Amor uit zijn hemel daal'
om mij te wonden met de oudste kwaal
die mensen
lijden zonder ziek-koortsachtig beven
waarvoor dapp're helden roemrucht willen sneven
poëten verzen schrijven”, maar banaal
zijn dichterspogingen tot stervensdood gedoemd
worden hun
makers namen in toekomst niet geroemd
als die niet zijn geënt op wezenlijk verhaal
op bron van inspiratie, verrukkelijk vrouw'lijk wezen
wier woord zo moeilijk, zo hardvochtig is te lezen
zo wisselend haar weg, zo letterlijk haar taal
III
zo wisselend haar weg, zo letterlijk haar taal
dat kunstenaars 't woord maar zelden kunnen vatten
zodat in menig kroeg men ze zich ziet bezatten
veelvuldig offers plengend in Bacchus' wijnbokaal
dus nuttigen zij zo gretig menig alcoholisch maal
bevechten bruisend bier als hongerige ratten
dat later zij weer reden hebben om te matten
met bloed & blauwe ogen - de lafaards aan de haal
die houden niet van vechten, zeker niet om een vrouw
die lopen weinig blauwtjes, staan zelden in de kou
maar hebben ook nog nooit een liefdeslied gezongen
zij
spreken overdrachtelijk in hoofse poëzie
dragen nooit iets vrouwlijk-schoons op mannelijke knie
zoals zij zijn gebekt, zo spreken ook hun tongen
IV
zoals zij zijn gebekt, zo spreken ook hun tongen
hun poëzie draagt nooit de passie, nooit de klacht
hun eenzaamheid vertoont zich midden in de nacht
hun lied wordt echter nimmermeer gezongen
zij worden wel per stuk betaald, zo hebben zij bedongen
het brood moet op de plank, dit wordt alom verwacht
als je moet leven van de steun ben je al gauw verdacht
maar er komt valse lucht uit harteloze longen
doch nooit zijn zij geweest in Amor's heil'ge sponde
daar zij door 't alaanwezig kwaad worden
gedreven
in het allerergst' geval zien zij het zelfs als zonde
zij schrijven wat een levend mens nooit schrijven zou
hun ziel is zwart, hun geest voor immer in de rouw
geluk wordt zelfs in voorspoed
aan hen toch nooit gegeven
V
geluk wordt zelfs in optimisme aan hem toch nooit gegeven
die 't najaagt, zoekend door 't verleden dwaalt
waar menige herinnering door vruchteloze hersens maalt
en hoop op beet're toekomst rampzalig hen
doet leven
dus dwalen zij koortsachtig door nachtelijke dreven
hopend dat de waarheid weldra in hen nederdaalt
zodat hun sombermoede leven dag na dag verschraalt
tot aan het onverbidd'lijk eind,
dat is het enige gegeven
maar gelukkig is de man die vrouwen kan bewonderen
die lichaamsronding als een godd'lijk landschap ziet
waarin hij eeuwig zwerven kan en wil
een duif zoekt onvermoeibaar eigen til
vergetelheid ligt in dat verr’ verschiet
waar vroegertijds de liefde werd bezongen
RUÏNE
EEN VERSLAG
OF
DE ERVARINGEN VAN
EEN BERGBEKLIMMER
geschreven 1992
bijgewerkt 1995
door A. Sandee, Groningen
RUÏNE
Als straks de rook is opgetrokken
van 't bouwwerk dat mijn leven was
waarin ik deed wat
iedereen van mij verwachtte
en zo zichzelf kreeg opgediend door mij:
een dienaar van zijn eigen
leven en van het uwe
terwijl ik zelf alleen maar
fluist'rend toe kan kijken
hoe één na één de muren van mijn rijk
wankelen daar de wil en de idee
waarop zij steun en grondvest zochten
mij verder nog ontbreken
Straks:
Wees welkom stilte, zie uw zoon
die zich als nooit tevoren
terug zal trekken in een ivoren toren
gebouwd uit pure leegte
en spiegels zonder glans
met boven op een tuin,
een hof gespeend
van groei en bloei en licht
geen kleuren in die tuin
alleen maar het gezicht.
Ik had een wilg gepoot, een jonge loot
in één jaar zo gegroeid
dat ik hem dit voorjaar al weer bij moest snoeien.
Kijk, je kunt wel wachten op een eik
je baard groeit duizend meter lang
terwijl, enk'le meters maar
van mij verwijderd,
gescheiden door mijn vensterruit
waardoor ze mij wel zien,
niet horen, koolmezen,
man en vrouw tezamen,
vliegjes pikken uit mijn wilg.
't Is koud hierboven, een stille wind
doet mij de botten snel verkillen.
Ik huiver en ik schuil
maar de wanden van mijn hut zijn dun
en de kleur die laat zich raden.
Het is geen steen of stro
waarvan ze zijn gebouwd
maar als de herfstwind op zich wachten laat
is er hoop op een snelle lente.
Ik heb altijd mijn best gedaan;
toen 'k jong was is mij altijd verteld
dat ik alleen de waarheid maar mocht zeggen.
Nu 'k ouder ben heb ik al snel begrepen;
de waarheid is het spoor van de naïeven.
Je wordt niet rijk als je verteld
wat je van de ander vindt.
Geld alleen maakt niet gelukkig
maar ik zou ook wel eens vermogend willen zijn.
Ik heb een oude schrijfmachine
maar eig'lijk is die niet van mij.
Ik werk erop maar als mijn tweede vrouw
hem weer terug wil hebben of 't machine-lint is op
dan zal ik moeten schrijven met een pen.
Dat maakt niet uit, want als je weet
is ook een potlood goed genoeg;
maar ik zal nooit meer schrijven met mijn bloed.
Je kunt wel schrijven wat je wilt,
je kunt wel zuchten in je oude hut;
de koude wind waait eenzaam
om de hoge top en op de weg
reist nu geen enk'le sterveling.
Hoe zou hij ook, hij kent de weg niet eens;
in 't westen hecht er geen geloof
aan wat de ouden zeiden.
Zo zal je nooit geraken
op 't punt van verlichting.
Het ware schrijven heb ik geleerd
zonder wetten en zonder scholen
want waarom zou ik, de muziek
die in het woord verborgen is
kan toch alleen maar
door een enkeling begrepen worden.
Een valse toon is als een vloek
maar de waarheid klinkt hemels.
Ik had een boek geschreven; een vriend zei,
't is een gids waarop je kunt vertrouwen.
Maar toen ik het wou laten publiceren
zei men, 't is niet commercieel
dus onder dankzegging retour.
Die vriend, die kwam ik laatst nog tegen:
hij zag me niet meer staan of lopen.
Er staan wat planten voor mijn venster.
'k Verzorg ze, geef ze mest en water.
Ze doen het goed maar als ik ze
naar buiten zou verplaatsen
zou er al gauw
geen leven meer in zijn.
Dat heb je als je leven
verplaatst naar streken
waar het uit zichzelf niet heen zou gaan.
Je hebt dan snel verzorging nodig.
Er is een hut voor mij gebouwd:
de wanden dun, de deur is
enkel een gat, een ieder
kan erdoor naar binnen.
Toch is er niemand in mijn hut.
Hoe vrijer je wordt met al je gaven
des te wantrouwiger men wordt.
De hut, voor hen gebouwd, heeft klaarblijkelijk dikke muren.
Er zijn er wel, die hebben kleden in hun huis.
Zelfs als ze schreeuwen
kun je ze niet horen
maar als ik mijn mond eens opendoe
is er gelijk weer iemand die me zegt
dat wat ik zeg wel waar is
maar niet praktisch.
Zo is er toch een reden voor mijn armoe:
de waarheid heb ik nooit verzwegen.
Dus hangen er geen kleden in mijn hut
maar als ik spreek word ik gehoord.
Je hebt wel van die mensen
die denken dat ze alles weten,
die denken dat voor elk probleem
er wel een oplossing zal zijn.
Wat zij vergeten is dat er maar één Weg is;
zoek je die weg dan kom je mij
vast wel eens tegen.
Ik lees hier dat er wetten zijn
waar ieder mens
zich aan moet houden en
loop je naast hun ene weg
dan zal je snel je voet verzwikken.
Een stok om mee te lopen is je doel
maar je kunt er ook heel goed
de slangen mee verjagen.
Er zijn er wel die zeggen:
je moet eens and're dingen schrijven
want wat jij zegt is
dan wel waar maar't is niet iets
wat men zo graag wil horen;
dan kun je ook een keer iets moois
voor jou of voor je hut gaan kopen.
Geen sieraad is zo mooi
dan dat het overtreffen zal
wat er in mijn hut
aan de dunne wanden hangt.
Als je alleen met leugens
je geld moet gaan verdienen
is de waarheid niet ver meer.
Maar munten die op zo'n manier
jouw voorraadkast gaan vullen
trekken gelijk weer ratten aan.
Zo heb je na een week
al weer niets om te eten.
'k Ben laatst eens om te kijken
de berg weer afgegaan
maar wat ik zag laat zich met een pen
niet meer beschrijven.
Keer toch terug van dit heilloze pad
waar een ieder enkel vindt
wat hij niet nodig heeft en zoek de ene Weg.
Slechts in de waarheid ligt de ware voeding.
Pas als het schip echt zinkt
en er geen hoop is op overleving
zal het duidelijk zijn wie de ratten waren.
Nu de muren vallen van wat ik had gebouwd
komen uit de voegen die de stenen hielden
de leugens weer tevoorschijn.
Zo zal er na de zomer een herfststorm nodig zijn
om in het voorjaar
met een schone lei weer te beginnen.
Buiten mijn venster
is een grote nis
waarin de wind vrij spel heeft;
hij scheurt aan de nog jonge wilgen
die ik een jaar geleden heb gepoot.
Maar omdàt ik ze heb gesnoeid
zullen ze ook dit wel overleven.
Zo gaat het dikwijls, door te snoeien
krijgt een nieuwe bloesem kansen.
Als een paardebloem tussen de struiken wortelt
worden de stelen eens zo lang.
De gouden kronen werken zich
ondanks alles naar het licht.
Pas als een mens echt dorst heeft
weet hij feilloos het water te vinden;
als je geen water nodig hebt
kan een wichelroede ook niet werken.
Op het pad naar mijn hut
staat een oude boom naamloos;
zijn wortels reiken naar het water,
zijn blaad'ren zijn getuigen van seizoenen.
Ik vraag niet hoe die boom heet
maar op de weg naar mijn hut
moet je gedwongen een omweg maken.
Ik was als leerling wonderwel, toch
kan ik nu geen cent verdienen.
Mijn voorraadkast is leeg,
hoe valt dit nu te rijmen?
Zo krijgt menigeen
die het niet verdient
door afkomst en door schone schijn
de dikste appels toegeworpen.
Helaas, nu kan ik weer gaan bedelen.
Het is als met de eenden in de winter.
Het brood, gegeven door moeders met kinderen
is bestemd voor alle eenden.
Toch wordt in 't voorjaar de vrouwtjeseend
door al die vette woerden verkracht.
't Is toch zo duidelijk;
waar mensenhanden zich met de natuur bemoeien
daar gaat het vast en zeker mis.
De waterige zon is lang niet sterk genoeg
om oude botten te verwarmen.
Ik huiver in mijn oude hut,
de wanden dun als sitspapier.
De deur een gat, geen treedt hier in,
alleen wat muizen spoken.
De voorraadkastdeur staat wijd open.
Je kunt pas denken als je vrij van honger bent.
Vanmorgen liep ik door de nevels
en zag de wilgen treurig takken zwiepen,
zij kenden reeds de komst
der kou en harde wind
maar ik had valse hoop op warmte.
Een mens wenst al te vaak
wat toch niet moog'lijk is,
een hond blijft niet erg lang
bij een gesloten vuilnisvat.
Waarom wacht ik dan steeds op vrienden?
Hier zit ik dan tevreden op mijn berg,
toch is 't niet zo
dat ik vrijwillig ben gegaan.
Mijn vragen waren mensen
veel te lastig dus
joegen ze een oude man
in schijnbaar zelfgekozen eenzaamheid.
Nu zeggen ze, daar zit die man
die nooit naar ons wou leren luisteren.
Maar ik, ik las de oude woorden
en wist al bijna van tevoren
dat ik die berg beklimmen zou.
Ik schrijf mijn verzen
op een oude typemachine
zolang ik haar bezitten kan.
Daarna zal ik het met pen of potlood doen.
Want wat heeft het voor nut
als mijn gedachten als een meeuw
voorbij de witte wolken dwalen?
Ik zet mijn onzin tegenover uw geraaskal
en weet dan waar de waarheid schuilt.
Men zei mij steeds, je moet je netjes kleden
dan krijg je vast een goede baan.
Ik kocht een pak van 't laatste geld,
ging om een baan te vragen.
Toen zei men mij,
wij kijken niet naar nette kleding.
Wie kan hier ooit nog wijs uit worden?
Ik kan goed werken,
heb een scherp verstand,
waarom zit ik dan op een berg te kniezen?
Niemand wil iemand die de waarheid dient,
zij willen slechts een dienaar voor zichzelf.
Ik heb in mijn kleine hut een spiegel,
kijk daar af en toe eens goed in.
Ik zie dan hoe de jaren tellen;
oud worden op een berg is hard
want niemand kan de weg naar boven vinden
om soelaas te bieden aan mijn eenzaamheid.
Je kunt ze ieder voorjaar wel weer zien;
de jonge meiden die hun monden
inviterend verven en met hun lichaam o, zo kundig draaien
zodat de mannen als geile honden naar hen kijken.
Hun houding mag dan wel bevallig zijn,
ze blijven toch maar vrouwtjesmensen die
hun ware ik geweld aandoen.
Geen middel blijft er ongebruikt zolang de macht de hoofdprijs blijft.
Maar als een hete zon een vroege krokus schroeit
is er geen tijd meer om te zorgen voor het nageslacht.
Ik daal nog wel eens van mijn berg af
en zie hoe mannen jonge meisjes paaien.
En als het ze gelukt is
zie je ze kijken naar hun vrienden;
kijk eens, ik heb het voor elkaar.
Wat zij niet weten is dat in 't liefdespel
al snel de overwinnaar de verliezer wordt.
Dan kan hij later in 't café
zichzelf weer gaan bezatten
en klagen tegen een publieke vrouw
dat 't vrouwtje thuis
hem weer eens niet begrijpt.
Maar zij begrijpt het wel,
hoeren en nette vrouwen blijven zusters;
zo zorgen ze voor elkaars broodwinning.
Ik zie ze vaak geheime lachjes delen,
dan doen ze of ze alles weten,
behandelen hun echtgenoot als kind.
Maar als die mannen niet
in opstand komen daar
zij nog steeds geloven wat
hun moeder vroeger zei
vragen zij erom bedrogen te worden.
En wordt hij eindelijk verstandig
zegt heel de vriendenkring
dat je zo geen vrouw behandelt.
Dan is hij wel zijn vrouw en vrienden kwijt
maar is hij ook weer vrij te reizen.
De weg omhoog is
heel vaak hard en lastig
maar soms kom ik hard lachend boven
om wat ik bergafwaarts heb gezien.
Dan ben ik blij en weet ik zeker
dat ik het goede pad heb uitgekozen;
hier valt geen vrouw mij lastig
met kijven over iedereen en alles.
Gelukkig dat ik doorgekregen heb
hoe zij hun spel gewoonlijk spelen.
Nu kan ik zitten in mijn arme hut en,
als ik wil, zelfs dronken worden van het lachen.
EPILOOG:
Nu zit ik vredig in mijn hut,
dat is niet altijd zo geweest;
ik kijk naar buiten en bedenk
dat na een wilde zomer
altijd een rustig najaar komt.
bewerkt 27-06-2000
BRUISEND ALS EEN BEEK
door Alex Sandee
SONNETTEN OVER LIEFDE EN DOOD
INHOUD
01 VERDWAALD
02 GAIA
03 GEGROET, NEMESIS
04 DE OEVER
05 VAN KWAAD TOT ERGER
06 VOGELENZANG
07 DAS GEWITTER
08 OVERDENKING
09 GLIMLACH-SONNET
10 GODENSPEL
11 GLIMLACH-SONNET 2
12 HERFSTSONNET
13 EEN VLEUGJE VROLIJKHEID
14 WINTERSLAAP
15 OP WEG
16 VRAAGTEKENS
17 GAIA REVISITED
18 TOE
19 TROOST VOOR EEN MAN DIE OUDER WERD
20 ONDANKS
21 ANTI-SONNET SONNET
22 BIJ VOORBAAT
23 KOMEN EN GAAN
24 HET DOEL
25 TELEFOONGESPREK
26 KEERZIJDE
27 HET DAPPER HART
28 JAZZ
29 MAANZIEK
30 PRELUDE
31 NACHTVAL
32 TIJDDEEL
33 DOOD AAN DE DICHTERS
34 WAT IS DAT IS
door Alex Sandee
VERDWAALD
ik sprak met haar, zij nam mijn hand en leidde mij
rond in het hemelse vertrek dat tomeloze liefde heet
geen ademhaling daar die ik ooit weer vergeet
en wijl ik rustte - weer bij zinnen - zeide zij
Mijn lief, mijn lief, ik heb gewacht en (ver)beidde mij
terwijl ik and're levensvreugden meed
en al mijn wakes in somb're overpeinzing sleet
Plots werd ik wakker -dacht- zij verleidde mij
tot daden waar een vaste grond voor mist
en 'k gaf mij over aan bevrediging der lusten
terwijl ik lang al wist dat dat verderfelijk was
De daad zelf niet, wel 't misbruik - dus ik las
opnieuw mijn filosofen, herbetrad de kusten
van 't land der wijsheid, dat 'k des mensen wist
GAIA
Er was een droom: ik dwaalde door een woud
En Gaia zelf, getooid met bloemen, leidde mij
Liet mij geluidloos water horen, klare bron
En in die bron daar baadde zij
Er was een nimf: ik zag haar en mijn hart
Al jaren lang versteend, hield op met kloppen
En smolt, een redeloos verlangen mij geboren
Maar toen 'k mij toonde vluchtte zij
Nu loop ik zoekend door seizoenen
Met in mijn hart de kreet: Nereïde
Nimf van bron & woud, toon me
Het hemelse gerecht dat rust en vrede heet
Opdat ik niet meer zwerven hoef en weet
Mijn hart de bron, de nimf mijn Goddelijke daden
GEGROET NEMESIS
Tevreden zal ik zijn met alle Goddelijke gaven
Al zijn ze dan aan and'ren niet gegeven
Zodat ik, wand'lend door dit kostb're leven
Met mijn verwanten slechts kan spreken in hun graven
Ik ben content met alle woorden die mij laven
Door ondergang & dood zijn die mij ingegeven
Het leven is daarin niet vreselijk bedreven
Deugd, waarheid & verstand zijn daar slechts witte raven
Want dwalend door de velden van de Hoge Heren
Die van hun Godenberg uiterst vermaakt beschouwen
Hoe wij het erfgoed onzer kinderen beheren
Ja, zelfs verkrachten; wat zal het ons berouwen
Als niemand meer hun woord ziet als verhaal
En ik de bitt're inhoud drink uit Nemesis' heil'ge graal
DE OEVER
Zwart-grijze stammen rezen bijna verticaal
Geweken door een welhaast-altijd sterke westenwind
Zodat het leek alsof de einder naar het oosten afliep
Een schip trok, zwaarbeladen, ploegend door 't kanaal
Ik wachtte en het leek of ik ten enenmaal
De waarheid zag, onschuldig als een kind
Opeens weer doorkreeg waar het allemaal
Om draaide; ik sprak geen woord, het was of andermaal
Een Stem uit Goddelijke Hoogtes riep
Die mij het gras voor d' voeten maaide
Zodat ik stom, onwetend naar het water liep
Ik keek daar toe hoe 't water kolkte, draaide
Toen 't schip voorbijvoer en de Schipper riep
Naar mij, maar 't was de wind, Zijn Woord verwaaide
VAN KWAAD TOT ERGER
Opdat ik niet van kwaad tot erger val
Opdat ik niet bij alle and'ren hoor
Niet mijn partijtje meezing in 't vervalste koor
Opdat ik niet verdwaal in een mistroostig dal
Opdat ik niet in drank of drugs verkomm'ren zal
Omdat ik luist'ren wil met een aandachtig oor
En me niet afkeer van waarheid en van woord
Opdat ik niet meer in de oude fout verval
Te denken dat dit leven als een slang
Zich bijten zal in eigen staart en dan in schijn
Zich zal verlengen onder Gregoriaans gezang
Nee, laat mij liever heengaan zonder pijn
In wetenschap dat ik mijn leven lang
U nooit zal hebben toegekeerd mijn tweede christelijke wang
VOGELENZANG
Terwijl de ochtend krakend, zuchtend in beweging komt
En voor mij uit een lange dag zijn grijze loper legt
Een vroege merel opgewekt zijn onvolprezen zegje zegt
't Dagelijks lawaai de stilte van de nacht verstomt
Terwijl hij kreunend, hijgend het verfoeilijke moment verdo(e)mt
Dat gisteren juist hier het moede hoofd te rusten werd gelegd
Terwijl nog lang niet alles tussen beiden was gezegd
En hij gezworen had, zichzelf, in haar niet echt tevreden komt
Waar zijn de dagen, onbezorgd, die als een prachtig lied beginnen
Waarop geen misklank ook het ondergaan der zon verstoort
Waarop een ieder zich ten volle kan bezinnen
Of hij, of zij, de merel die zijn eigen lied niet hoort
Is uitgesloten, met deze dag het nieuwe leven zal beginnen
Zodat geen daad van gist'ren de kans van morgen nog verstoort
DAS GEWITTER
De hemel braakt een spuwend, flakk'rend duivelslicht
Laat maagdelijk nieuw leven tot ontwaken komen
Dorstlessend water valt op grote, grauwgebogen bomen
Spoelt stof en vuil van 't Aardse aangezicht
Verderfelijke donder graaft zich na dit helse licht
Een schuilplaats achter rotte, boze dromen
Wanstaltig thuis van monsters & afzichtelijke gnomen
Die met hun daden zoveel schade hebben aangericht
Nu scheurt de hemel blauw, het grauwe grijs verdwijnt
En najaarskleuren zijn opeens weer helder fleurig
Alsof het nakend voorjaar zich al even toont
De optimisten onder ons alvast beloont
Voor het vertrouwen, and'ren blijven echter treurig
Zolang de herfstzon naar een koude winter schijnt
OVERDENKING
Wat wintergroen, nog bessen van een eertijds najaar
Toets van kleur in sombergrijs geheel
Een meeuw, luchtstilstaand, stormwind is zijn deel
In deze beeltenis, gezien mijn ogen, daar
Schiet een havik, prooiklauwend grijpensklaar
Voor vederbol; wat zwart, wat wit, wat geel
Wordt wreed geplukt, een kreet uit vogelkeel
Deez' koolmees heeft het niet gehaald, het voorjaar
Toch voelt mijn hart geen steek, ik zit en observeer
Hoe de natuur haar tiranniek verloop heeft
Waarin hoogmoed, onvoorzichtigheid
Tot menig voedzaam offer heeft geleid
Besef dat slechts de mensheid moordt, steeds weer
Zie 't nutt'loos bloed dat aan mijn handen kleeft
GLIMLACH-SONNET
Mijn lief, mijn glimlach ziet uw schoonheid
Uw schoot, geborchte voor mijn eeuwige verlangen
De liefdevolle troost, door mij in u ontvangen
Laat mij hartstocht'lijk minnen tot in eeuwigheid
Mijn lief, mijn hart vertoornt in kilheid
Zo gauw als u besluit dat 'k zit gevangen
Een kille gloed ver-ijst mijn beide wangen
Als 'k in u wegzink tot vergetelheid
Maar toch, als 'k blik in beider uwer ogen
In volle onschuld blij naar mij gewend
Waarin ik baden zal in lieflijk mededogen
Dan smelt ik eens te meer, een hemel mij geboren
Een zoete lofzang klinkt mij in de oren
Vol harmonie, voor mij tot nu toe onbekend
GODENSPEL
En wederom heeft Amor mij 't geschenk gebracht
Waar ik geen raad mee weet, 't is of de duivel er mee speelt
Hij die verwondt, nooit bitt're wonden heelt
Mij achterlaat, mijn ziel vernederd & verkracht
Ik hoor hoe Lucifer nu in zijn vuistje lacht
Sarcastisch wraakt dat Venus niet de liefde met mij deelt
Zorgt dat de hartstocht mij niet keelt
En doodt, mij ledig achterlaat, nee, er wacht
Op mij een schoner, wreder taak: ik zing mijn lied
Zoek balsemende woorden die wonden kunnen helen
Een bron laaft nooit de dorst van hem
Die haar gevonden heeft, haar goddelijke stem
Zal klinken uit des nymphen kelen
Ik ben een nederige dienaar, de Muze zij gebiedt
GLIMLACH-SONNET (2)
Om mijnentwil, ziet af uw glimlach
Om mijnentwil, sla neer uw ogen
Heb toch met mij barmhartig mededogen
En laat mij vredig slapen tot de dag
Om mijnentwil, wat moet ik met uw glimlach
Om uwentwil, laat mij dat niet gedogen
Ik draag uw liefde op ontelb're regenbogen
Maar laat mij slapen tot de nieuwe dag
Want weet, eenmaal uw liefd' betoond
Word ik uw slaaf, een dienaar van verlangen
Butler van uw goedertierenheid nee, 't wordt tijd
Dat vanaf nu ik ieder hartstocht'lijk uur verbeid
Dat 'k u herken in duizenden gezangen
Waarna mijn liefde eind'lijk wordt beloond
HERFSTSONNET
Het najaar is gevallen als ook het lover van de bomen
Rijp fruit is lang geleden al geplukt, geraapt
De laatste warme dag uit mijn herinnering gekaapt
Aanwezig enkel nog in donk're, zoete dromen
De zomer is verdreven, de laatjaarsstormen -ziedend- komen
Gevolgd door bitt're kou, hardvochtig nu de winter naakt
Met peeg'len wambuis en met ijzelen blazoen en lichtgeraakt
Besef ik dat er weinig is waaraan ik kan ontkomen
Dus ik vlieg uit, betreed de donk're duist're paden
Der poëzie (die mij zo onvoorstelbaar dierbaar is)
En droom een voorjaar, boterbloem & gele lis
Diepbegraven liggen al die bloemgewaden
Te wachten op het lengen van de dagen
Boden van nieuw leven ondanks deez' winterdroefenis
EEN VLEUGJE VROLIJKHEID
Klare motieven scheuren mijn onzekerheid
Doelen dwalen mij naargeestige ravijnen
Vreugd' & spontaan gelach zullen hier snel verkwijnen
Gebrek aan zonnestraal en klare helderheid
Schijnt grond voor zwartgetinte somberheid
Treurwilgen, vlietgezoomd, verschijnen
Traag door transparante mistgordijnen
Schuld voor verlangen naar schijnb're zekerheid
Er is geen weg te gaan, geen doel om na te streven
Geen richting, wat een ander ook maar zegt
Geen stelling of zij is al reeds weerlegd
Waarheid door geld en tijdsbesef verkracht
Maakt zienden blind, opake dag wordt nacht
Resteert een zeer droefgeestig zeker leven
WINTERSLAAP
Een krantje lag er, op de tafel stond naast
De shag een suikerpot, koud was mijn kopje thee
Ik dronk het toch en onder alles wat ik dee(d)
Stond d' afschuw over 's werelds grote haast
Waarmee het mensdom op de verre toekomst aast
En nooit zijn doel bereikt, want nooit tevree
Zijn zij, ook ik strijd dapper met ze mee
Terwijl een gure wind geniepig mijn geluk weg blaast
Maar onder dorre blaad'ren, nauw verbonden aan een twijg
Zwelt nu al weer een knop, de winter moet nog komen
Maar deert haar niet, haar, nu al mijn belofte
Van ingehouden groen en ik doe een gelofte
Des winters zal ik slapen, laat komen zoete dromen
Waarin ik opgetogen naar het nieuwe voorjaar neig
OP WEG
"Voorwaarts, voorwaarts" drijft mij dringend stille stem
Laat me ongebaande paden struik'lend zoekend vorsen
Met op mijn schouders mijn verleden, zwaar zullen ze het torsen
En rotsen, struiken, watervallen dwalen mij en klem
Zit ik, verwijten, vooroordelen, stormen zonder rem
Dreigen toekomst zwaar en zwart te dragen
Geen basis, hoop, geloof om deze rampspoed sterk te schragen
Des levens speeltuin is verwoest, niet langer luister ik naar hem
Die zegt dat leven toch een spel zou moeten zijn
Waarin een ieder doet wat hij het leukste vindt
Waarin al van tevoren de prijzen zijn verdeeld
(Geen pleister sterk genoeg die nu mijn wonden heelt)
En toch, en toch zal ik mijn oor te luist'ren leggen bij het kind
Dat "voorwaarts, steeds maar voorwaarts" roept in mij
VRAAGTEKENS
Zij schond het leven, had haar schoot misbruikt
Voor walgelijke, opgelegde vooroordelen
Gebraakt uit vele menselijke kelen
Zodat zij nooit meer naar de onschuld ruikt
Ik kijk naar haar, mijn lach voldaan besmuikt
Krijgt ieder niet wat hij/zij nooit kan delen?
Is zij niet als and'ren, als zovelen
Door clerus, inquisitie tegen haar wil gebruikt?
Maar ben ik dan mijn broeders heil'ge hoeder?
Zal alles wat ik zeg gemeten worden aan een ander
Zodat niets eigens mij uiteindelijk resteren zal
Zijn ziel en waarheid juist de leugens bovenal
Dan wil ik stromen tot aan een meander
Voorschoot van ons aller, eeuw'ge moeder
GAIA REVISITED
Meer, veel meer dan de wijsheid die ik zoek
Zijn de symbolen van een groter orde
Zij zullen in ons leven niet verworden
Tot feiten - opgeslagen in een boek
Wel worden zij misbruikt, geschilderd op een doek
Gekalkt op muur, getoond op demonstratieborden
Die wreed ons tonen hoe wij zijn verworden
Tot hersenloze beesten, nee, die koek
Is op voor ons, blijft slechts de waarde
Die wij ooit dichtten aan een grootse macht
Die ons bestuurde, ons regeerde, ons dicteerde
Maar ook ons knechtte, slechts een enkeling begeerde
Nog te zoeken naar die onvoorwaard'lijk grote kracht
Geworteld in ons aller dierb're Aarde
TOE
Ik wist niet goed hoe ik 't vooralsnog verklaren moest
Zij sprak met mij, ontwaakte een hartstochtelijk verlangen
Zodat de wereld doof werd met pluche & bloed omhangen
En ik een boom met tak & blad & noest
Die als symbool voor trouw, nooit vastgeroest, zou dienen,
Zij zou dan uit gaan barsten in vurige gezangen
Maar zij verlangde meer dan blosjes op haar wangen
Eiste trouw, vroeg mij hoe het verder moest
Hoezo nu verder, is het antwoord niet besloten
In nageboorte van dezelfde vraag
Of zijn wij werk'lijk niet in staat
Te weten waar het echt om gaat
Is onze oorsprong echt zo onverbidd'ijk vaag
Dan zal het einde hard zijn, een deur die wordt gesloten
TROOST VOOR EEN MAN DIE OUDER WERD
Hoor, toentertijd werd mij een plan geboren
Fantastisch plan gebouwd op leugen & op rede
Een zoete tegendaad, alles mij aangedaan
Wraak, wraak klonk het bombastisch in mijn oren
Van waarheid, recht wild' ik niet horen
Er moest gebloed, dood'lijk & met grote smart
De lieflijkheid van klaarheid kon mij niet bekoren
Zo werd mijn hart een steen, een vuistbijl om te moorden
Maar ik verdwaalde in haar Goddelijke ogen
Mijn hart werd water, 'k voelde mededogen
In tomeloze liefde, bruisend als een maagdelijke beek
Schoon als de berg waaruit zij was ontsprongen
In ceruleumblauw een lied voor mij gezongen
Zodat mijn leven onvoorstelb're schoonheid bleek
ONDANKS
Nu evengoed 't sonnet dan toch geboren worden zal
Dwars tegen tegenspoed of vreemde fratsen in
Heeft 't houden van mijn mond toch ook geen enk'le zin
Nu desondanks 't sonnet dan toch geboren worden zal
Nu desondanks 't sonnet geboren worden zal
(Ook in de poëzie gelden noodzakelijke wetten)
Zal niemand mij ook meer het schrijven gaan beletten
Zodat ook uit mijn pen 't sonnet geboren worden zal
Want zie, verdommering, verloedering
Gaan samen met vooruitgang hand in hand
Niemand gebruikt meer het gezond verstand
Behalve dan om aardse welstand te verkrijgen
Nee, laat mij liever wijs'lijk zwijgen
Want enkel in het materialisme vindt men nog verbroedering
ANTI SONNET-SONNET
'k Zou U zo graag verblijden met een weergaloos sonnet
Gezet op juiste versvoet en in numeriek akkoord
Gesproken in gedragen en calvinistisch woord
Groots & meeslepend, helaas, ik vraag belet
Want het sonnet, bijna ondragelijk te woord gezet
Is te vijandig, de vrije geest vermoord
Anarchie tussen de regels maar al te graag gesmoord
Om waardig voertuig van 't gevoel te zijn
Maar toch heeft Lucebert, tezamen met kornuiten
Geen gelijk want grenzen zijn gemaakt om af te
schermen
Het kaf van 't koren zeer bewust te scheiden
De elitaire geest wellustig te verblijden
Met eigen koninkrijk want vrije literaire termen
Zijn enkel goed voor vele, vals verdiende duiten
BIJ VOORBAAT
Vergeef mij liefste, dat 'k bedel om jouw schoonheid
Dat 'k van je lichaam geen genoeg kan krijgen
Om van je menselijke hart nog maar te zwijgen
Vergeef mij liefste, dat 'k bedel om je puurheid
Mijn lief, vergeef mij dat 'k geniet van vrouw'lijkheid
En de manier waarop jij zaken trots beschouwt
Ik hoop dat jij geen enkel uur berouwt
Dat 'k bij je ben, beed'lend om je kwetsbaarheid
Maar mocht ik ooit jouw trots beschamen
Weet dan dat nooit een ander bij mij komen kan
'k Heb je gevonden, standvastig jou gewonnen
Drink held're liefde uit hartstochtelijke bronnen
Vergeef bij voorbaat dus, mijn liefste, deze man
Hij wou leven, maar enkel en alleen maar met jou samen
INKOMEN & GAAN
Je bent gegaan zoals je was gekomen
Liet in mij een poel van ledigheid
Spiegelend mijn brute, rauwe geiligheid
Oorspronkelijke wellust, nauw'lijks in te tomen
Toch existeer je niet zo in mijn dromen
Waar 'k leef in eind'loos schitterende tijd
Waar wat ik doe nooit komt voor nutteloze spijt
Waar jij slechts gaat om altijd weer terug te komen
Verbeelding gaat de oorlog aan met 't wrede realisme
Paradoxale bron van 't alledaagse kwaad
Zodra het klokje van gehoorzaamheid weer slaat
En ik teruggeworpen word in hedendaags bestaan
Nee, laat mij liever dromend verder gaan
Dan onderdanig slaaf te zijn van wakend despotisme
HET DOEL
Nu jij mijn bron van wonderbare inspiratie bent
En ik de muze heb verruild voor vrouw van vlees & bloed
& geur & zweet ? weet ik voor wie ik dichten moet
Zodat jij in mijn verzen altijd jezelf herkent
Nu jij 't uiteind'lijk doel mijner sonnetten kent
Smaakt d' overwinning van jouw liefde honingzoet
En zelfs als ik zou gaan, ik weet dat dit ooit komen moet
Klinkt over 't doodsravijn jouw stem voor mij bekend
Want nooit zal ik mij van jou laten scheiden
Door uur of afstand - berekening of valse list
Het sterven is alleen een tijd'lijk fenomeen
Niet meer dan golfgeklots tegen verweerde kadesteen
Beweging waar oorzakelijke reden schijnbaar mist
Ik wil jou minnen door alle, mij gegeven tijden
KEERZIJDE
Mijn lief, sprak ik met hand op teed're vrouwenborst
Zal nu uw zachte hartstocht de ijz'len ziel verleiden
Mijn geest te slapen leggen in Arcadië's groene weiden
Voorbij het rust'loos jagen, over de zielendorst
Alsof het een het ander onverbreek'lijk torst
Moet dan een man voor elk geluk weer lijden
Zijn vreugd' door rampspoed laten begeleiden
dacht ik terwijl ik bijna niet meer denken dorst
Wijl ik dat overwoog kreeg 'k antwoord, en zij zei
Denk jij nu werk'lijk echt dat ik niet net als jij
Me baden wil in iemand anders' ogen
Dat ik niet zwelgen kan in liefde mij betoond
Weet dan dat passie met droef'nis wordt beloond
Dus draag, beminde, mij op vreugdevolle regenbogen
HET DAPPER HART
Ik las haar ogen, felle onverbloemde glans
Hield van haar vrije, ongetemde woede
Ze zag er dreigend uit alsof in koelen bloede
Zij roven kon & moorden en bijkans
Verdacht ik haar, voorzag een dodendans
Onder haar onverbidd'lijk vrouwelijke hoede
Die mannen waarschuwt: God verhoede
Geef grenzenloze boosheid niet die ene, enk'le kans
Waar zijn wij dan zo bang voor, wij die de dood niet schuwen
Die overmoedig vele verleidingen weerstaan
& Muzen, Draken, ja zelfs schikgodinnen huwen
Zonder versagen ook de dapp're vijand laten sneven
Maar Gaia's vesting ongemoeid door eeuwen laten staan
Als felle, vuur'ge vrouwenblik het mannenhart doet beven
JAZZ
Nu 'k ben gaan zitten om mijn liefde te beschrijven
Zijn mijn gedachten plots verbijst'rend woordeloos
Lijken mijn uren in jouw bed ontzettend broos
Wil ik alleen maar samen hartstocht'lijkheid bedrijven
Nu 'k ben gaan zitten om gevoelens te beschrijven
Lijken mijn woorden staam'lend inhoudsloos
Hoe zeg ik... hoe moet ik... zo overbodig, nutteloos
Zal 't woord der liefde immer blijven
Toch wil ik, toch moet ik mijn liefde verklaren
Dus dan maar in versvorm, het edel sonnet
Is daarvoor het beste, het meeste geëigend
Vormloos is per definitie zwijgend;
Een roos door mij in smalle vaas gezet
Is sprekender dan duizend woorden of gebaren
MAANZIEK
Zoals de een zich keert bij 't vallen van de maan
Een ander zich verliest in hartstochtelijke waan
Besef ik wankelmoedigheid bij 't vernemen van jouw gaan
De vrijheid grimlacht want toekomst niet verstaan
De vrijheid schaterlacht, 't verleden niet verstaan
Maar oren, mijn, verdoofd door eigenwaan
Vertalen slechts een oppervlakk'ge traan
En horen pathos, van waarheidszin ontdaan
Nu hoor ik pathos, door toekomst snel vergeten
En overdrachtelijke leugen, schoon klinkt die valse mond
Maar diep, zeer diep begraven in pre-natale grond
Klinkt zachtjes-dof de stem van mijn geweten
"Hoor" zegt zij: "luister, kijk & zie
Dan volgt vanzelf het beter weten."
PRELUDE
Haar hoofd, mijn borst tegenwaarts gevlijd
Zag ik vertederd toe hoe zij haar ogen sloot
Ik wist, hoezeer 't mij ook verdroot
Dat zij weer gaan zou na verloop van tijd
Een zoen, wat welgemeende woorden
Vleug van liefde, einde eenzaamheid
Maar 'k weet hoe 'k morgen weer mijn tijd verbeid
Mijn toekomst kent slechts solitair' akkoorden
Maar nu, wat nu, zij blijft?! ......
Moet 'k dan mijn Muze van mij laten scheiden
Zodat wij samen, jij & ik ons door de hartstocht laten leiden
Kom dan mijn lief, vlij neer uw hoofd
Sluit beide ogen in 't vertrouwen da'k bij je blijven zal
Zoals ik ooit eens heb beloofd
NACHTVAL
Terwijl de nacht valt langs het avond'lijke raam
Word ik gedreven te gaan schrijven
Terwijl ik weet dat woorden niet beklijven
Waar twijfel in het hart is, maar bekwaam
En licht'lijk arrogant, dus zeer voldaan
Zoek ik mijn weg door routes te beschrijven
Laat ik mij door Barok de stroom meedrijven
Rivier die mij hardvochtig dwingt te gaan
Want als de muze mij de rug toekeert
En ik wanhopig zoekend door de wereld dwaal
Denkend dat onzekerheid moet worden opgelost
Word ik van 't waanbeeld nooit verlost
Dat 't leven zin zou moeten hebben
En had ik niets begrepen, niets geleerd
TIJDDEEL
Twee reigers wiekten zwaar in tegenwind
Op zoek naar verre ongeziene horizon
'k wenste dat ik met hen vliegen kon
Sterkvleug'lend zwoegen, eensgezind
Boden zij hoofd aan westenwind
Zwart-zilveren flits in winterbleke zon
Die steels door oude wolken breken kon
Dit alles ooit gezien door ogen van een kind
Nu droom ik weer een einder, helle euforie
Fluisterzwiepend' zwaanfalanx door helle hemelbaan
Ik kijk niet, nee, ik luister, ik hoor niet maar ik zie
Laat oude waarheid tot overdracht'lijkheid vergaan
Symboolvermogen, tijdelijke eeuwigheid
Schoonheid door mij ontsloten in splinter van de tijd
DOOD AAN DE DICHTERS
Spuwend hun leed in overdracht'lijke taal
Verbloemend de waarheid in metaforen
Teneinde zichzelf verbaal te bekoren
Narcistische spiegel, wederkerig kabaal
Sprekend van zoektocht naar Heilige Graal
Zijn zij zelfs bereid daarvoor Moren te moorden
Fluist'rend hun zwaarden in unisone accoorden
Bach gruwt in zijn graf, ethiek is moraal
Dus dichters, dicht voort tot uw laatste zucht
Dissonanten zijn waarheid, ontdek nieuwe paden
In kaders, gewrocht door voorbijgaande daden
Leun niet op wat was, rust'loos is hij
Die tijdeloos leeft als het eeuwig getij
Schoonheid laat zich niet dwingen door tucht
WAT IS DAT IS
Ik heb me op het nu hartstocht'lijk vastgebeten
zodat verleden geen herinnering meer heeft
en ik niet eens meer weet of 'k gist'ren heb geleefd
voorbije liefde snel vergeten
ach- was ik ooit dichter geheten
was 't woord beklijfd, door 't zijn gezeefd
dan zou ik kunnen zien waar een poëet voor leeft
en had de schoonheid van wat was, geweten
nu echter is -wat is- de goddeloze wet
heeft me van droom en fantasie beroofd
terwijl ik vroeger sprookjes heb geloofd
verteld voor 't slapen in het warme bed
maar ach, nu 'k kwijt ben wat eens was
wordt ongewisse toekomst spannend mij beloofd
HAIKU’S
Neergeslagen druppels
Een en al verwondering
Schoonheid in de herfst
Schelle bliksemflits
Onweer rommelt overal
regen brengt vreugde
Gisteren vroeg ik
Vandaag krijg ik geen antwoord
drijft het op de stroom
De haven, stilte
Krijst zijn onbehagen droef
Pek-zwart-e pa-len
Stil staat het water
De takken der wilgen slaan
Druppels uit het water
De andere kant
Van het gelijk is roestig
Water deed zijn werk
Stromende waters
Langs maanbeschenen oevers
Stilgezwegen pijn
Een blaadje papier
dwarrelt op het water neer
De waarheid ligt stil
Schrijvertjes schrijven
Zonder letters of tekens
Op water mijn naam
Dreven wolken langs
Een dreigende horizon
Ontroostbaar verdriet
Een vraag in de vliet
Is stroomopwaarts beter
Tijd geeft mij antwoord
Probeer SimpleSite gratis uit
