Onder deze titel komt er een expositie, gewijd aan de vormgeving van de paradox. Wat op zich al paradoxaal is, uiteraard. Het is hetzelfde als proberen Zen uit te leggen. Desondanks doen vele kunstenaars, schilders, schrijvers, waaronder ik, toch een poging om te duiden. Speak the unspeakable.

De expositie vind plaats in Axel, deo volente, in galerie "De Zwarte Kat". 

Op deze pagina's de voortgang van de negen schilderijen. Die, als gebruikelijk, aan mythologische kapstokken zijn opgehangen en onder meer drie beeldtalen bevatten waaronder een grafisch element uitgevoerd in turkoois. 

Dat laatste om privé-redenen, dat begrijpt u. Of misschien ook wel niet. 

Tekst bij de expositie in Axel, titel 3 x WIT

KUNST

In die kringen waar men een kunstproduct ziet als een neerslag van - beschouwt als - een intern verwerkingsproces, kan men spreken van “therapeutische” kunst. In die kringen wordt het product van datzelfde proces dan ook als Kunst met een hoofdletter aangeduid. Dit terwijl echte kunst natuurlijk niet dat/een product is (de Amerikanen spreken terecht van een “piece of art”, een kunst-product), maar juist de beleving van het sublimatieproces. En het product derhalve de “drol” van het voornoemde proces. Welk proces “the art of creation” wordt genoemd.

Want creëren, sublimeren, het verheffen tot een hoger niveau, kan uiteraard pas dan bereikt worden als men, “boven” het probleem gevangen zijnde, datzelfde probleem kan overzien. Deze zogenaamde helikopterview is dan ook noodzakelijk om te komen tot dat sublimatieproduct. Wat dus geen verwerking van een trauma is, maar een creatieve uitwerking van de oplossing van een subjectief, en soms zelfs een objectief, probleem.

Opgeschaald naar het oplossend vermogen van datzelfde issue.

Som plus antwoord, zeg maar, waarbij het dan niet meer gaat om dat antwoord, maar om de schoonheid van het probleem zelf. Want het feit dat een “mens” in staat is een objectief probleem waar te nemen (én op te lossen!), maakt datzelfde mens tot de geestelijke geweldenaar die hij, evolutionair gezien, eigenlijk is. De klauwen van de tijgers, het gif van de adder, de snelheid van de muis, deze animale overlevingseigenschappen zijn immers bij de mens gesublimeerd tot een waarnemingsproces. Waaruit vervolgens de oplossing gedestilleerd zal moeten worden.

Zo kunt U dan ook maar het beste naar mijn schilderijen kijken.

Ontdaan van persoonlijke rancune, gevoed door feitenmateriaal en een grondige kennis van beeldtaal en symboliek, is het de schoonheid zelf (sec) die U moet inspireren en aanspreken. Doet het dat niet, helaas, misschien vindt U bij een andere kunstenaar uw spiegel.

Daar, waar de wezenlijke motor van een mens de paradox is, is in mijn werken gepoogd een appèl te doen op dit, zichzelf tegensprekende, inlevingsvermogen. Lijnen die geen lijnen zijn, vlakken die zichzelf tegelijkertijd voor en achter manifesteren, kleuren die geen kleuren meer zijn. En dit alles gelardeerd met een persoonlijk turquoise sausje in de grafische elementen welke een derde beeldtaal vormen.

Ik wens U veel kijkplezier in de wetenschap dat Socrates vroeger al eens beweerde: ik kan mensen niet leren wat ze moeten denken, ik kan ze wel leren denken.

TEKST 2

Het heeft tot z’n dertigste geduurd voor Alex Sandee genoeg lef had verzameld om de gang naar de kunstacademie te maken. Tot die tijd had hij zich bekwaamd in het fotograferen - tekenen deed hij al vanaf zijn geboorte zo ongeveer - , pottenbakken, muziek maken, teksten en poëzie schrijven en vele andere dingen die met “de schone kunsten” te maken hebben. Gezegend met een mathematisch verstand was hij in staat het vormgeven ook te beredeneren, zodoende een mooie basis leggend voor perspectief, zowel in de beeldende kunst als in de filosofie. Dat dit uiteindelijk zou resulteren in dat wat u nu ziet, dat had niemand verwacht. Hijzelf niet in de eerste plaats. Aan het eind van de realiteit wacht de abstractie, had hij geleerd op de Academie St. Joost, Breda en dat had hij zich goed in de oren geknoopt. En, naar nu blijkt, er veertig jaar naar gestreefd.

Dit hele verhaal, honderden schilderijen, duizenden tekeningen en vele, vele gedichten later, krijgt z’n beslag in pogingen tot vormgeving van de paradox in de schilderijen die u nu voor u ziet. Vlakken die geen vlakken zijn, lijnen die niets begrenzen, dieptes die hoogtes worden en drie vormtalen strijdend om voorrang die al doende vormverliezend worden. Kortom: niets is zoals het is. De kleuren vermengd tot wit, het wit gelardeerd met een turkoois grafisch element, het geheel ver voorbijgaand aan het verbeelden van een object. Samen wordt het weer een tastbaar schilderij en creëert alsnog de gevraagde paradox.

Neem de tijd, laat het bezinken en misschien, heel misschien geeft u uzelf de verbeelding cadeau.